From Kabul to Sacramento: A friendship reunited at Thomas Edison Language Institute

After leaving Afghanistan, sixth grader Yalda started over in the United States at Thomas Edison Language Institute. Everything felt different, but to her surprise, someone from her past was sitting just a few desks away: her childhood friend from first and second grade, Tarawat.

Tarawat, also a sixth-grade student at Thomas Edison, was just as surprised. “I didn’t recognize her at first,” said Tarawat. “She looked so different.”

“She was shocked to see me too,” Yalda said. “She asked, ‘How did you end up here?’ I couldn’t believe seeing my best friend here.”

They first met years ago in Afghanistan. They sat next to each other in class, helped one another with schoolwork and even shared a diary filled with drawings, stories and memories. 

When their paths separated, they didn’t expect to meet again, especially not in a classroom in Sacramento.

“She used to say, ‘One day we’ll see each other again,’” said Tarawat.

Tonya  Zimmerman, a sixth-grade teacher, remembers how the class reacted to the reunion. 

“When Yalda came, Tarawat happened to be out that day. The next day, the kids were saying, ‘They know each other!’ It was such a sweet moment. They were so happy.”

Both girls say seeing each other again has helped them adjust to school in the U.S. 

“Coming to a new country, everything feels new; the language, the city, even the people,” said Yalda. “But having a friend with you makes it easier.”

Zimmerman said that a sense of connection makes a big difference. “I can’t imagine starting in a new place without knowing the language,” she shared. “Having that support, and creating a classroom where every student feels they belong, is so important.”

Now, the two friends say they are dreaming big. “We’re planning to keep studying together and one day become doctors,” said Tarawat.

Their story is a reminder that even when the world feels big, moments like this can make it feel small again.

Watch their story come to life below.

از کابل تا سکرامنتو: دوستی دوباره در مؤسسهٔ زبان توماس ادیسون

پس از ترک افغانستان، یلدا – شاگرد صنف ششم – زندگی تازه‌ای را در ایالات متحده در مؤسسهٔ زبان توماس ادیسون آغاز کرد. همه چیز برایش ناآشنا بود، اما به طور غیرمنتظره، کسی را در چند چوکی دورتر دید که از گذشته‌اش بود: دوست کودکی‌اش از صنف اول و دوم – تراوت.

تراوت، که او هم شاگرد صنف ششم همین مکتب است، نیز شگفت‌زده شد. او گفت: «اول نشناختمش، چون خیلی تغییر کرده بود.»
یلدا گفت: «او هم از دیدنم شوکه شد. از من پرسید، ‘تو اینجا چطور آمدی؟’ من باورم نمی‌شد که بهترین دوستم را اینجا ببینم.»

آشنایی آن‌ها سال‌ها پیش در افغانستان آغاز شد. آن‌ها کنار هم در صنف می‌نشستند، به همدیگر در درس‌ها کمک می‌کردند و حتی یک دفترچه خاطرات مشترک داشتند که در آن نقاشی، داستان و یادگاری‌های کودکانه می‌نوشتند.

وقتی راه‌شان از هم جدا شد، هیچ‌کدام انتظار نداشتند که دوباره همدیگر را ببینند – آن‌هم در صنفی در سکرامنتو!
تراوت گفت: «او همیشه می‌گفت، ‘روزی دوباره همدیگر را می‌بینیم.’»

خانم زیمِرمن، معلم صنف ششم، آن لحظهٔ دیدار دوباره را به یاد دارد:
«وقتی یلدا آمد، تراوت آن روز در مکتب نبود. روز بعد، شاگردها می‌گفتند، ‘آن‌ها همدیگر را می‌شناسند!’ یک لحظهٔ خیلی شیرین بود. خیلی خوشحال بودند.»

هر دو دختر می‌گویند که دیدن دوبارهٔ همدیگر کمک‌شان کرده تا راحت‌تر با زندگی جدید در امریکا عادت کنند.
یلدا گفت: «وقتی به یک کشور جدید می‌آیی، همه چیز تازه است – زبان، شهر، مردم – اما اگر دوستی همراهت باشد، همه چیز آسان‌تر می‌شود.»

خانم زیمِرمن گفت احساس ارتباط و دوستی تأثیر بزرگی دارد:
«من نمی‌توانم تصور کنم کسی بدون دانستن زبان، در یک جای کاملاً جدید شروع کند. حمایت داشتن و ساختن صنفی که شاگرد احساس کند متعلق به آن‌جاست، واقعاً مهم است.»

اکنون این دو دوست، آرزوهای بزرگی در سر دارند. تراوت گفت: «ما تصمیم داریم با هم به درس ادامه بدهیم و روزی داکتر شویم.»

داستان آن‌ها یادآوری می‌کند که حتی وقتی دنیا بزرگ به نظر می‌رسد، لحظه‌هایی مثل این می‌توانند آن را دوباره کوچک و نزدیک بسازند.

داستان آن‌ها را در این ویدیو ببینید: